Szybki rozwój rozlicznych kontaktów z Zachodem w szczytowej fazie polityki odprężenia sprawił, że Kriuczkow zaczął szukać nowych metod zbierania materia­łów wywiadowczych. Strumień przecieków amerykańskich tajemnic państwowych podczas afery Watergate oraz sensacyjne rewelacje, publikowane przez reporterów, przekonały go, że tradycyjne metody werbowania agentów już się przeżyły. Wy­dawało się, że tajemnice państwowe leżą na ulicy.

grać role Boba Woodwarda i Carla Bernsteina z „Washington Post" (para reporterów, która ujawniła aferę Watergate - przyp. tłum.) szybko skłoniło Kriuczkowa do porzucenia eksperymentu. Od tego czasu kładł on większy niż kierownicy wydziałów nacisk na potrzebę werbowania nowego pokolenia agentów penetracyjnych na Zachodzie.

Rozkwit odprężenia w początkach lat siedemdziesiątych owocował próbami wykorzystania zaniedbywanych dotychczas talentów Kima Philbyego. Doświad­czony agent usychał u boku Rufy, z którą ożenił się w 1971 roku. Pierwszy odnowił kontakt Lubimow, czołowy znawca problematyki brytyjskiej, uważany przez Gordijewskiego za najbardziej utalentowanego i miłego oficera I Zarządu Głównego. Lubimow posiadał olbrzymią wiedzę nie tylko o sprawach zawodowych, ale był także wytrawnym znawcą literatury angielskiej i prawdziwej szkockiej słodowej whisky. Służył w londyńskiej rezydenturze przez cztery lata, zanim nie wydalono go w 1964 roku za próbę zwerbowania szyfranta. Kiedy wrócił do Moskwy, przez dwa lata pomagał wydobyć z Kima Philbyego wszystkie informacje i uporządkować jego zeznania. Na początku lat siedemdziesiątych Lubimow zaczął pisać rozprawę pod tytułem Specjalne cechy brytyjskiego charakteru narodowego i możliwości ich wykorzystania w pracy operacyjnej. Omawiał ją długo z Kimem Piliłbym, a jej obrona w Instytucie Andropowa w 1974 roku była wielkim wyda­rzeniem i sukcesem. Lubimow użył jej za podstawę tajnego skryptu I Zarządu Głównego, poświęconego pracy w Wielkiej Brytanii, który jeszcze w połowie lat osiemdziesiątych był używany w szkoleniu młodego narybku KGB. Ponieważ raz został uznany za persona non grata i nie mógł wrócić do Londynu, Liubimow został w 1975 roku rezydentem w Kopenhadze.

Chcą to osiągnąć, rezerwując sobie prawo do popełniania przestępstw, do kłamstwa i oszustwa[...]. Na razie odprężenie jest ulicą jednokierunkową, którą Związek Sowiecki używa do własnych celów."