O wojnie w Hiszpanii napisano tyle kłamstw, ile tylko wystarczyło papieru i osób kształtujących historię niczym śmierdzącą masę dla przyszłych pokoleń. Swoich pokoleń. Bohaterscy bojownicy republikańscy to mordercy, złodzieje, żulia wypuszczona z więzień. "Ludowa" dzicz łaknąca rozrywek dawnych wyższych sfer. A zarazem nienawidząca przedstawicieli obcego im i nienawistnego reżimu.

Sprofanowane kościoły, zabici kapłani, zgwałcone siostry. Tak wygląda ideał "rozdziału państwa od Kościoła" w praktyce. Poszukiwanie ukrytych skarbów w mumiach, wyciąganie zwłok i "zabawy". Oto lewacki ideał kultury. Nowej. Ofiary ucisku kapitalistów skrzętnie wykorzystują sytuację. Tak rodzi się ludowa milicja. Sztandar rewolucji, jak zawsze, jest łaskawy. Nowy język, stare narzędzia. Nie ma już więzień. Są reedukatoria, prewentoria, ludzie skazani są rozdzieleni od "wspólnego życia obywatelskiego." Nowomowa. Masowe egzekucje to spacery "za miasto."

Podobieństwo z zachowaniem Sowietów (i Sowietek) na Kresach w 1939 jak najbardziej wskazane. Wbrew propagandowym bajkom ulubionym symbolem był sierp i młot oraz kolory: czerwony i czarny. Oczywiście, możemy wchodzić w nudne dyskusje o frakcjach, odłamach i nurtach albo zastanawiać się nad istotą anarchizmu albo czy faktycznie ów anarchizm był "prawdziwy". Pytanie, po co. Liczą się efekty a efekty działań lewackich ekstremistów były przerażające. Terror zresztą był obecny po obu stronach barykady i nikt tutaj nie będzie nikogo usprawiedliwiał- kwestię- kto pierwszy pozostawiam do przemyśleń. Hiszpania nadal zmaga się z "dziedzictwem" konfliktu. Społeczeństwo jest przeorane niczym linoleum przerżnięte szkłem z butelki. Nieprzypadkowo przywołuję Hiszpanię. Wielu prawicowców uważa, że Palikot jest potrzebny bo brakuje walki, konkretnego przeciwnika i w ogóle zapanowało rozprzężenie ideowe. Czyżby? Nie wiem czy warto hodować potwora. Moim zdaniem, nie.

Tags: Hiszpania, wojna, polityka, społeczeństwo, podziały, lewactwo, antykultura