Na wp.pl pojawił się news o Raporcie PiS o stanie RP. Raport jest całkiem spory i dlatego warto popatrzeć co znajduje się w środku. Koncepcja PiS: suwerenny Naród, bezpieczna rodzina i cywilizacyjne minimum dla jednostki- taki jest śródtytuł ze strony 6. Mruganie do prawicowego wyborcy ale pewnie okaże się skuteczne. Naród opisany jest jako wspólnota językowa, kulturowa, historyczna. Mechanizm demokratyczny państwa narodowego...Hm. Koncepcja silnego państwa, dzięki któremu obywatel może się realizować. Na stronie 8 znajduje się zdanie będące kolejnym mruganiem do prawicowego wyborcy- wspomniano o możliwości wyjścia z UE poprzez "jednostronną decyzję władz państwa." Gospodarka, kultura, infrastruktura, niezależność państwa i jego bezpieczeństwo- znane poglądy ale bez głębszych refleksji. Zastanowiło mnie zdanie o naprawie i kontroli rynku- "poprzez zapewnienie bezpieczeństwa obrotu i rzeczywistej konkurencyjności." Tutaj kłania się lewicowa natura PiS. Nie podoba mi się, tym bardziej, że nie jest rozwinięte, o co tak naprawdę chodzi. Dalej jest niekonsekwencja albo niedopowiedzenie: z jednej strony dbanie o wychowanie patriotyczne (wiadomo, ciągłość międzypokoleniowa, która została zerwana specjalnie przez "elity" III RP) a z drugiej- postulat zwiększenia pewności siebie Polaków przez "deprowincjonalizację." W katalogu instytucji (głównie muzea) zabrakło IPNu.

Trafne jest zdanie ze strony 10, że współczesne państwo polskie, czyli III RP, jest pozbawione jasnej legitymacji moralnej i historycznej. Poszedłbym dalej i napisał, że III RP jest pozbawiona wszelkiej legitymacji i tak naprawdę jest okupantem. To quasiPRL z otoczką kapitalizmu i innymi zabawkami. Metody pozostały te same a nawet ludzie w służbach są dalej jako konsultanci i inni "badacze." Strona 11- zdanie o gnojeniu Polaków i ciągłym zmuszaniu do przepraszania za jakieś wydumane winy. Idea tego historycznego szamba wychodzi z wewnątrz, znajduje poklask i odbita przez rezonatory na zewnątrz wraca niczym kloaczna rzeka paskudząca umysły ludzkie...Temat IPN i naprawy RP wraca na stronie 16.

Czytając dalej [strona 28] o restauracji pod patronatem PO człowiek popada w smutną konstatację, że partia miała podobne slogany naprawy państwa jak PiS. Ale w wykonaniu PO przypominało to plamę atramentu, nieuformowaną i przelewającą się raz w lewo a raz w prawo i wnikającą do co najmniej mętnych obszarów życia publicznego. Brudna plama PO zaczęła wsiąkać w ludzkie serca i skutecznie podzieliła społeczeństwo. Strona 35- postawa Kutza określona została jako jadowicie antypolska a, że PO toleruje takie postawy, często obrażające Polaków (choćby RAŚ)- mówi więcej o charakterze tej typowo przetrwalnikowej partii niż głupawe uśmiechy Tuska czy Komorowskiego. Mówiąc inaczej, dla nich Polska nie jest najważniejsza...Wybór odpowiedniego opisu współpracy PO z RAŚ (piąta kolumna, tworzenie nowego korytarza, proniemieckie lizusostwo) pozostawiam czytelnikom. Na stronie 36 autorzy opracowania przyznają jednak, że PO brakuje jeszcze do Gazety Wyborczej i jej metody hiperekspiacji i wyszydzania wielu wydarzeń naszej historii.

Na powyższej stronie pada ważne zdanie o Niesiołowskim: "Nie można jednak pominąć takich faktów, jak przyznanie, skądinąd zgodnie ze stanowiskiem Rosji, że zbrodnia w Katyniu nie była ludobójstwem (Stefan Niesiołowski). Pośrednio wskazuje to na gotowość uznania- jak można sądzić dla doraźnych celów politycznych- szczególnego, niższego statusu Polaków w stosunku do niektórych innych narodów." Zamiast wzmacniać ducha narodowego wpycha się nas w typowo niemieckie myślenie o podludziach (dobry Polak sprząta i wykonuje inne ciężkie, nieskomplikowane prace a myślenie pozostawia "panom").

Kolejne śródtytuły doskonale ilustrują politykę obecnie rządzących: Filozofia nienawistnej miłości, Cool kontra obciach, Depisyzacja polityki...Ujmując rzecz obrazowo mamy do czynienia z demontażem Polski i oddaniem resztek cennych sztućców dawnym okupantom w imię miłości, której NIKT z Polaków nie popiera. Obecna władza jest władzą nienawistną społeczeństwu, niezbyt dbającą o ich los i niespecjalnie uważającą "ten kraj" za godny mieszkania. Efektem jest zubożenie ludzi, wzrost niezadowolenia społecznego i strach przed narastającą przestępczością.

Dokument powinien ukazać się także w wersji skróconej, maksymalnie 5-10 stron i być propagowany dalej.

Tags: raport, państwo, RP, PiS, polityka, historia 

Książka "W służbie dyktatora" jest opowieścią o życiu Kim Dzong Riula, oficera służb północnokoreańskich, zaopatrzeniowca reżimu i agenta. W październiku 1994 roku znika i ukrywa się w Austrii, dzięki wyrobionemu wcześniej dokumentowi- prawie jazdy. Przez lata uznawany za bohatera i ofiarę obcych służb. Piętnaście lat później wychodzi z ukrycia. Tak mniej więcej wygląda zachęcający tekst na okładce. A co w środku? Opis życia i kariery, wbrew pozorom ciekawszy niż opisy działania w Europie a także przybliżenie spraw handlowych. Opis otoczenia północnokoreańskiego satrapy i jego zachcianek może i jest niezły ale dla mnie nic nie wnoszący. Łatwo można się domyśleć, jak się zachowują podobni kacykowie.

Jak widać embarga niespecjalnie skutkowały skoro można było je bezproblemowo omijać a wielbiące pokój i demokrację państwa spokojnie sobie handlowały z północnokoreańskim reżimem (np. Niemcy, Austria). Książka jest dobrą lekturą ale niestety zbyt dużo szczegółów operacyjnych się nie dowiedziałem. W tekście występują inicjały, typu inżynier A., Franz E. i z rzadka pada jakaś firma. Najczęściej opis wygląda tak: firma G. na wiedeńskiej Triesterstrasse, T. na Karntnerstrasse, C. na Laudongasse, S. w Korneuburgu (s. 103). Na jednym zdjęciu partner "biznesowy" Kima jest rozmazany (twarz), wypada więc sądzić, że firma znaczna i były jakieś naciski na wydawcę czy autorów...

Są też ciekawostki. Na stronie 21 pada stwierdzenie:

"Po trwającym wiele dni dochodzeniu północnokoreańscy agenci przerywają poszukiwania pomiędzy Wiedniem a Bratysławą i lecą z powrotem do centrum operacyjnego w Warszawie."

Za: I. Steiner- Gashi, D. Gashi, W służbie dyktatora. Życie i ucieczka północnokoreańskiego agenta, Wrocław 2011, s. 21.

We wstępie do książki autorzy piszą podobnie:

"Słowacka policja i agenci tajnych służb Korei Północnej, którzy specjalnie w tym celu przylecieli do Bratysławy z Warszawy- siedziby centrali wywiadu Korei Północnej w Europie- poszukują zgłoszonego jako zaginionego pułkownika jednostki ochrony osobistej dyktatora Kim Dzong Ila", ibidem, s. 8.

Przy okazji dowiedzieliśmy się, że Warszawa była (lub jest)- rzecz dzieje się w 1994 roku- centrum operacyjnym wywiadu Korei Północnej. Europa Środkowa, położenie między Niemcami a Rosją, blisko do innych państw...I teraz pytanie, czy u nas nikt o tym nie wiedział czy przymykal oko w zamian za? Właśnie, za co? O ile w czasach PRLu taka "współpraca" nikogo by nie zdziwiła o tyle w roku 1994 jest zastanawiająca, jeśli faktycznie posiadano wiedzę na ten temat. Mogło być różnie.

Tags: Gashi, Riul, Korea, Północna, wywiad, polityka, historia 

Raport jak raport ale parę rzeczy jest wartych uwagi. M.in. informacja zamieszczona na stronie 13 o spotkaniu szefów polskich i chińskich służb specjalnych na zaproszenie ministra bezpieczeństwa państwowego Chin- Genga Huichanga. Czyżby sugerowało nawiązanie szerszej współpracy? W katalog zainteresowań tradycyjnych (proliferacja BMR, terroryzm, przestępczość zorganizowana) wpleciono zręcznie bezpieczeństwo cybernetyczne. I tu już można się zadumać kto kogo i dlaczego

Na stronie 10 ABW chwali się wdrożeniem systemu umożliwiającego weryfikację danych odbieranych od operatorów telekomunikacyjnych. Jak piszą, problemem były duble zatem system ma eliminować powtórki a jednocześnie"precyzyjnie określić" charakter przekazywanych danych. Mówiąc po naszemu chodzi o to, żeby operatorzy nie dawali wymijających odpowiedzi lub ściem. Innymi słowy, jeszcze większe zaciskanie obręczy na szyi i jeszcze większa inwigilacja...

Na wspomnianej już stronie 13 znajduje się zdanie o współpracy międzynarodowej. 78 służb specjalnych i instytucji z 49 krajów- przede wszystkim NATO i UE. Niżej mamy wymienione z którymi dokładniej, jeżeli nie wprost to można się domyślić

Strona 14 raportu- wzmianka o Wietnamie. Żadna nowość- od lat aktywne są służby wietnamskie, korzystające jak i kilka innych z diaspory wietnamskiej w Polsce. Coś trzeba było zrobić i mamy porozumienie. Na stronie 15 potwierdzenie moich dowcipów o kobietach w Agencji, ok. 1/3 stanowią panie. Moim zdaniem to przesada.

Strona 19 jest nad wyraz interesująca. Pada stwierdzenie, że wiadomość o katastrofie wywołała natychmiastową reakcję ABW (przyznaję, mogę w to uwierzyć ale chyba mamy na myśli inne "reakcje" niż autor zdania). Pierwsze działania podjęło Centrum Antyterrorystyczne i tu można się zadumać...dlaczego patrząc na opis CAT.

Zaskakująca jest strona 21 gdzie znajduje się zdanie:

"Po katastrofie samolotu TU-154 w Internecie opublikowany został film z miejsca zdarzenia, który miał najprawdopodobniej na celu wzbudzenie wątpliwości odbiorców co do przebiegu wypadków."

Przekładając na nasze- wiadomo, że katastrofa a film jątrzył...Co ciekawe nie pada teza, że film był fałszywy (czyli prawdziwy)- lakoniczne- przekazano ekspertyzę prokuraturze, podobnie jak i wcześniej analizy fonoskopijne.

Dalej jest równie interesująco- ABW podejrzewała zamach terrorystyczny podczas uroczystości pogrzebowych: "(...)zapewnienie niezakłóconego przebiegu uroczystości pogrzebowych." Pytanie, kto miał zakłócić pozostaje otwarte...

Przy okazji raportu dowiemy się, że niebywałe zagrożenie dla państwa stanowią "środowiska neofaszystowskie i neonazistowskie" (s. 26- 27), które "organizują tzw. patrole uliczne i kontrmanifestacje wymierzone w przeciwnikówi ideologicznych."

Używane słownictwo dowodzi, że ABW nie ma zielonego pojęcia o tym, co pisze. Lub mówi sporo o tym, kto tam pracuje (jak kto woli). Ale są też lewicowi ekstremiści (zwani dla niepoznaki "ekstremistycznymi organizacjami lewicowymi") dążący do wywołania niepokojów społecznych na fali kryzysu światowego oraz do przeprowadzania "akcji". Mogę sobie wyobrazić potencjalne "akcje" lewaków...

Na stronie 30 dochodzimy do sedna działalności ABW (tak przynajmniej powinno być)- do kontrwywiadu. Dowiemy się, że służby specjalne obce są i działają. Nowocześnie i skutecznie. Odkrywcze, czyż nie? Ale "nasze służby" odbudowują radiokontrwywiad bo Rosja korzysta z radia. W zasadzie dalej nie ma co czytać, więc nie będę pisał

Tags: ABW, raport, kontrwywiad, polityka, państwo, Polska, pdf 

Lwów w latach 1939- 1941 był wyznacznikiem tego, co czeka Polskę po zajęciu przez Sowiety. Był próbą generalną PRL-u, także pod względem skurwienia tzw. elit. Kolaboracja z Sowietami przez lata uchodziła za powód do dumy, później w tzw. III RP taktownie zamaskowano ją ciszą. Rozmydlano okoliczności, próbowano tłumaczyć postawy, w końcu, rozgrzeszano używając klasycznych lewackich chwytów erystycznych i redukcji do Hitlera. Błędy młodości, heglowskie ukąszenia, zauroczenie komunizmem. Wszystko wydaje się mieć sens. Brakuje jedynie skutków i...donosów. Te, z reguły na kolegów pisarzy, artystów są wstydliwie zamilczane, podobnie jak reprezentacja osób pochodzenia żydowskiego, także po 1944. Przez lata tworzyli oni "kulturę", działali na froncie walki z ciemnogrodem i "reakcją." Później niektórzy stawali się opozycjonistami, pieszczochami z zaklętego alkoholowo- gejowskiego kręgu...

Towarzyszy pisarzy włączono do Związku Pisarzy Radzieckiej Ukrainy. Przyjmowano ich trzy dni, do 18 września 1940. M. Inglot, posiłkując się trzema zestawieniami, stworzył listę przyjętych. Oto ona:

"1. Borejsza, 2. Boy- Żeleński, 3. Brzoza, 4. Chwistek, 5. Dan, 6. Ginczanka, 7. Górska, 8. Jastrun, 9. Juliusz Kleiner, 10. Lec, 11. Pasternak, 12. Przyboś, 13. Putrament, 14. Rudnicki, 15. Słobodnik, 16. Szemplińska, 17. Lucjan Szenwald, 18. Wasilewska, 19. Wasylewski, 20. Ważyk i 21. Winawer. W styczniu 1941 r. został jeszcze dokooptowany Jalu Kurek."

Za: M. Inglot, Polska kultura literacja Lwowa lat 1939- 1941. Ze Lwowa i o Lwowie. Antologia, Wrocław 1995, s. 32- 33.

Najbardziej znaną gazetą z tego okresu był "Czerwony Sztandar." Rzućmy okiem na nazwiska:

"Po krótkim okresie, kiedy gazetą kierował wojskowy politruk kapitan Malinowski, redaktorem naczelnym został, trwający na tym stanowisku do końca działacz partyjny z Kijowa, Mykoła Pawłowicz Mańkowski, nie umiejący ani słowa po polsku. Jego zastępcą został Kolski, a funkcję sekretarza redakcji pełnił Grosz. W gazecie pracowali m.in.  Dan, Edward Dziedzic, Granas, Irena Grosz, Hoffman, Kowalewski, Lec, Józef Dariusz Płoński, Polewka, Ignacy Robb- Narbutt, Stefan Sulikowski, Stark (Stryjkowski), Wat, Ważyk i Roman Werfel", ibidem, s. 54.

Pracowano także nad "nowym" podręcznikiem (3- tomowym) historii literatury polskiej. Zespół miał znane nazwiska: Boy- Żeleński, Fiszer, Wasylewski, Sziper, Melania Cukier, A. Charszewski, B. Niemiec, B. Nadolski, Jan Kott, Sonia Chaimowicz, Bieńkowski, Werfel...(ibidem, s. 210).

Dawny Związek Zawodowy Literatów przemienił się w Komitet Organizacyjny Pisarzy Lwowskich. Wg Inglota, we władzach Komitetu Organizacyjnego znaleźli się: Jerzy Borejsza, Tadeusz Boy- Żeleński, Władysław Broniewski, Halina Górska, Dawid Hopensztand, Dawid Kenigsberg, Stanisław Jerzy Lec, Leon Pasternak, Jerzy Putrament, Wanda Wasilewska, Aleksander Wat, Adam Ważyk i Bruno Winawer. Członkami byli: Maks Boruchowicz (Borwicz), Mieczysław Braun (do grudnia 1939), Jan Brzoza, Franciszek Gil, Zuzanna Ginczanka, Mieczysław Jastrun, Jalu Kurek, Leopold Lewin, Franciszek Parecki, Tadeusz Peiper, Bolesław Piach, Adam Polewka, Julian Przyboś, Adolf Rudnicki, Wojciech Skuza, Włodzimierz Słobodnik, Anatol Stern, Emil Schierer (Szerer), Stanisław Wasylewski, Henryk Weber i Henryk Zbierzchowski, ibidem, s. 22.

Tags: Inglot, Lwów, 1939, 1941, kolaboranci, Sowiety, literatura, historia 

Okres II RP to bezpardonowa walka wywiadów. Siatek, nielegałów, agentur wpływu, komunistycznych bojówek i gry w inspirację materiałami. Kierunek zachodni i wschodni. Pomimo wielu wpadek opisywanych w literaturze (głównie Pepłoński), polskie służby co najmniej do września 1939 roku potrafiły nawiązać walkę z sowieckimi specsłużbami i bardzo często tą walkę wygrywały. Później było tylko gorzej aż do likwidacji Państwa Podziemnego i wyrżnięcia żołnierzy wyklętych. Często rękoma tych, którym wcześniej (lub ich rodzinom) "wyklęci" ratowali życie...Po 1939 niedobite jeszcze a działające całkiem sprawnie siatki wywiadowcze (umownie zwane 'polskimi') psuły mocno szyki sowieckiemu modelowi życia. Swoistą tajemnicą jest do dzisiaj fakt rozprzężenia polskiego wojska w obliczu bolszewickiej nawały 1939 roku. Swój udział mają również w tym komuniści, ich sympatycy i masa pożytecznych idiotów z namaszczeniem wielbiących Stalina i "polski faszyzm." Resztkówka propagandy kołacze we wspomnieniach "bojowników" żydowskich, gdzie natrętnie wychodzi prawdziwa twarz 'ludowych żołnierzy'- zwroty takie jak białopolacy, faszyści, antysemici, uciskanie ludu, chłopska burżuacja, dobitnie dowodzą życiorysów.

Interesująca z punktu widzenia historii komunistyczna prowokacja- zabicie Piłsudskiego nie doszła jednak do skutku. Przebrani za endeków bojówkarze mieli napaść na willę Piłsudskiego i go zabić. W wyniku zabójstwa miały powstać zamieszki, co sprzyjało planom komunistów. Plan został zatrzymany na wyższych szczeblach. Nie powiodły się również próby ukraińskich nacjonalistów.

Groźnym przeciwnikiem dla światowego komunizmu był ppłk Jan Kowalewski. Oceniono go jako człowieka biegłego w polityce, ekonomii, sztuce wojennej a zarazem jako doświadczonego wywiadowcę:

"W 1933  r. ppłk Kowalewski na wyraźne żądanie Sowietów został odwołany z placówki moskiewskiej, gdyż stanowił zbyt duże zagrożenie prowadząc aktywną działalność informacyjną nad rozwojem Armii Czerwonej oraz przemysłu zbrojeniowego ZSRS." Za: P. Kołakowski, Pretorianie Stalina. Sowieckie służby bezpieczeństwa i wywiadu na ziemiach polskich 1939- 1945, Warszawa 2010, s. 72.

Niektóre metody walki nie zmieniły się od kilkudziesięciu lat:

"W walce z polskim wywiadem służby specjalne ZSRS dokonywały likwidacji oficerów i agentów Oddziału II Sztabu Głównego WP. W październiku 1937 r. ulegli katastrofie samochodowej dwaj pracownicy urzędu konsularnego w Kijowie, prowadzący wywiad na terytorium Związku Sowieckiego. W trakcie podróży do Odessy ich samochód został staranowany przez ciężarówkę. (...)Były również przypadki porywania agentów wywiadu polskiego", ibidem, s. 74.

Dla zobrazowania skali sowieckiego szpiegostwa:

"(...)od 1929 r. do 1935 r. zatrzymano w sumie pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Moskwy 2605 osób i zlikwidowano 1303 afery szpiegowskie. W 1933 r. ujawniono 54 sprawy niemieckich służb informacyjnych", ibidem, s. 77.

Większość osób interesujących się służbami specjalnymi wie doskonale, że od 1945 tzw. głównym przeciwnikiem sowieckich służb były Stany Zjednoczone. I tak jest do dzisiaj. Mało kto jednak wie, że do 1939 głównym przeciwnikiem Sowietów były....służby polskie. W praktyce do 1943 polskie służby stanowiły dla nich nie lada zagwozdkę, choć na coraz mniejszą skalę.

Tags: służby, Polska, Sowiety, 1939, wojna, II RP, specjalne, wywiad, kontrwywiad, gry, operacyjne 

Słynny film o Amway'u posłużył jako tytuł do wpisu niekoniecznie o Amway'u. Amway startował kiedyś z Avonem i Oriflame, Zepterem i kilkoma innymi cudami. Dzisiaj raczej zapomniany, swego czasu praktycznie każdy otarł się o 'sprzedaż bezpośrednią'- przyznaję płyn do czyszczenia plam i proszki mieli niezłe ale sporo za drogie. Do dzisiaj tak naprawdę nie wiadomo, czym jest Amway. Sektą, przykrywką CIA, piramidą czy wszystkim po kolei?

W wygrzebanej za 0,50 zl (!) książce J. S. Maca, Tajemnice Amwaya znajdują się ciekawostki jak poniżej:

"W kilkupiętrowym biurowcu na warszawskim Mokotowie, przy ulicy Mangalia 4, mieści się firma Polcotex- dawna nomenklaturowa centrala handlu zagranicznego, sprywatyzowana na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Prezesem i udziałowcem tej firmy jest  pani Maria Borowska- żona znanego polityka SLD. W październiku 1997 roku Polcotex próbował nie dopuścić do publikacji mojego reportażu o powiązaniach funkcjonariuszy służb specjalnych z płatnymi bandytami, wykonującymi gangsterskie zlecenia biznesmenów wywodzących się z PZPR. Reportaż ujawniał, że członkowie mafii pruszkowskiej szantażowali, porywali, podpalali i szykowali zamachy bombowe na konkurentów swoich mocodawców. Wspólnikiem jednego z gangsterów, Witolda Bogumiłło, złapanego przez policję niemiecką i skazanego przez tamtejszy sąd na 3,5 roku więzienia za szantaż i wymuszenie rozbójnicze, był Wiesław Huszcza, były skarbnik PZPR i SdRP, uważany za "głównego kasjera" kampanii wyborczych SLD, w tym także kampanii prezydenckiej Aleksandra Kwaśniewskiego."

Za: J. S. Mac, Tajemnice Amwaya, Warszawa 1998, s. 56.

"Sportowcem jest też poniekąd- uprawia bowiem brydż sportowy w klasie mistrzowskiej- jedyny polski polityk, który nie tai swej sympatii dla Amwaya i bliskich z nim związków: Janusz Korwin- Mikke, lider Unii Polityki Realnej, były poseł dwóch kadencji i dwukrotny kandydat na prezydenta. W jego partii jest sporo dystrybutorów tej firmy, a on sam wielokrotnie pisał o niej w ciepłych słowach w swojej gazecie "Najwyższy Czas." Nie odmawia zaproszeniom na amwayowskie seminaria, a w chwili, kiedy z nim rozmawiam- czeka na umówione spotkanie z wysokiej rangi dystrybutorem, który także chce zachować anonimowość", ibidem, s. 63.

Fakty, które dziesięć, piętnaście lat temu były wiedzą powszechną dzisiaj są na nowo "odkrywane" lub...celowo przemilczane. I niekoniecznie chodzi o Amway.

Tags: amway, mac, polityka, sprzedaż, marketing, Polska 

Od prawie roku albo i dłużej zostaliśmy oddani w rosyjską strefę wpływu przy nominalnym "byciu" na Zachodzie. Jak zwykle, porzucono nas niczym zepsutą zabawkę. Stąd bajki o przyjaźni, odnowie stosunków i innych resetach można sobie darować bo jest to nieprawda. Rosja nigdy nie była, nie jest i nie będzie naszym przyjacielem, chyba, że dokonamy jej rozbioru :> Przy okazji Smoleńska wychodzą rożne dezinformacje, ściemy, kłamstwa i machlojki. Warto w tym momencie cofnąć się do uzasadnienia ciosu w plecy, czyli sowieckiej agresji z 17 IX 1939 r. Były trzy wejścia wkroczenia wojsk sowieckich do Polski. Pierwsza to ochrona Ukraińców i Białorusinów przed...Niemcami. Wersja ta spotkała się z oburzeniem ówczesnego sojusznika Sowietów, czyli Niemiec. Została zmieniona bardzo szybko na wersję drugą.

Wersja druga sowieckiej agresji na Polskę to pomoc zbuntowanym (przeciwko rzecz jasna kapitalistycznym oprawcom) robotnikom i chłopom Białorusi i Polski. Niemniej pojawił się problem. Wiadomo, że taka walka odwołująca się do tradycji rewolucji światowej powinna się zakonczyć zwycięstwem odpowiednich klasowo sił, przy współudziale "niezwyciężonej Armii Czerwonej". Ale Niemcy znowu zrobili psikusa bo nie chcieli żadnej Polski na mapach, nawet kadłubowej. Gwoli sprawiedliwości warto zauważyć, że...Niemcy chcieli kadłubka i dostali ale stanowcze nie, po głębokich przemyśleniach tow. Stalina (tow. Stalin nie zapomniał lekcji roku 1920) powiedzieli Sowieci. I wersja prysła.

Następna, trzecia już z kolei, wersja dotyczyła zrzucenia polskiego obszarniczego jarzma. Owi mityczni polscy "panowie" zniewolili lud pracujący Ukrainy i Białorusi Zachodniej a ukraińscy i białoruscy "bracia" zostali rzuceni na rzeź wojny. Polskich braci robotników już zabrakło.

Oprac. na podst. M. Sołonin, 25 czerwca. Głupota czy agresja? Poznań 2011, s. 64- 66.

Jak zauważył autor powyższej książki o wojnie zimowej (sowiecko- fińskiej), argumentacja wersji trzeciej nadal krąży po śmietnikach historii i propagandówkach medialnych. Nie tylko w Rosji.

Tags: Rosja, Sowiety, mity, propaganda, wojna, Sołonin, 25 czerwca, Polska