"Nacjonaliści niemieccy, włoscy i japońscy uzasadniali swoją agresywną politykę brakiem „przestrzeni życiowej" (Lebensraum). Ich kraje są stosunkowo gęsto zaludnione. Słabo obdarowane przez naturę, są uzależnione od importu żywności i surowców z zagranicy. Aby zapłacić za ten bardzo potrzebny import, muszą eksportować wyroby przemysłowe. Jednak protekcjonistyczna polityka krajów produkujących nadwyżki żywności i surowców spowodowała zamknięcie ich granic dla importu artykułów przemysłowych. Świat wyraźnie zmierza w kierunku stanu pełnej ekonomicznej autarkii każdego kraju. Jaki los czeka w takim świecie kraje, które nie mogą ani wyżywić ani odziać swoich obywateli z własnych zasobów?

Doktryna Lebensraum, głoszona przez państwa określające się jako „pozbawione przestrzeni" podkreśla, że w Ameryce i w Australii są miliony akrów nieużytków, znacznie żyźniejszych niż nieurodzajne gleby, które muszą uprawiać rolnicy w krajach „ścieśnionych". Znacznie lepsze są w nich także warunki naturalne kopalń i produkcji przemysłowej. Ale chłopi i robotnicy niemieccy, włoscy i japońscy mają zamknięty dostęp do tych regionów uprzywilejowanych przez naturę. Przepisy imigracyjne względnie słabo zaludnionych krajów nie pozwalają im na emigrację. Przepisy te podnoszą produkcyjność krańcową robocizny i w ten sposób również stawki płac w krajach słabo zaludnionych, a obniżają je w krajach nadmiernie zaludnionych. Za wysoką stopę życiową w Stanach Zjednoczonych i Dominiach Brytyjskich płaci się poprzez obniżenie stopy życiowej w zatłoczonych krajach Europy i Azji.

 

Prawdziwymi agresorami — twierdzą nacjonaliści niemieccy, włoscy i japońscy — są te kraje, które poprzez bariery handlowe i imigracyjne przydzieliły sobie lwią część zasobów naturalnych ziemi. Czyż to nie sam Papież oświadczył, że najgłębszą przyczyną wojen światowych jest to, że „zimny i wyrachowany egoizm stara się zagarnąć dla siebie ekonomiczne zasoby i materiały przeznaczone do użytku wszystkich, tak że kraje mniej obdarowane przez naturę nie mają pozwolenia na dostęp do nich" ? Z takiego punktu widzenia wojna, którą wzniecili Hitler, Mussolini i Hirohito była zatem wojną sprawiedliwą, gdyż jej jedynym celem było oddanie nie posiadającym tego, co na mocy naturalnego i boskiego prawa im się należy.

Rosjanie nie mogą sobie pozwolić na uzasadnianie swej agresywnej polityki argumentami tego rodzaju. Rosja jest krajem stosunkowo słabo zaludnionym. Jej ziemie są znacznie hojniej obdarzone przez naturę niż w jakimkolwiek innym kraju. Gleba oferuje najkorzystniejsze warunki do uprawy wszystkich rodzajów zbóż, owoców, nasion i roślin. Rosja posiada ogromne pastwiska i niemal niewyczerpalne lasy. Ma najbogatsze złoża złota, srebra, platyny, żelaza, miedzi, niklu, manganu i wszystkich innych metali, ma też ropę naftową. Gdyby nie despotyzm carów i żałosna niewydolność systemu komunistycznego, jej ludność już dawno temu mogłaby się cieszyć najwyższą stopą życiową. To z pewnością nie brak zasobów naturalnych pcha Rosję do podbojów.

Agresywność Lenina wyrosła z przekonania, że jest przywódcą ostatecznej rewolucji światowej. Uważał siebie za pełnoprawnego spadkobiercę Pierwszej Międzynarodówki, którego przeznaczeniem było zrealizowanie zadania nie spełnionego przez Marksa i Engelsa. Nie sądził, aby z jego strony potrzebne było jakiekolwiek działanie dla przyspieszenia wybuchu rewolucji. Podzwonne dla kapitalizmu już wybiło i żadne machinacje kapitalistyczne nie mogły opóźnić wywłaszczenia wywłaszczycieli. Potrzebny był jedynie dyktator nowego porządku społecznego. I Lenin gotów był wziąć ten ciężar na swoje barki.

 

Od czasów najazdów mongolskich ludzkość nie musiała stawać wobec tak niezachwianego i bezkompromisowego dążenia do nieograniczonej hegemonii na Świecie. W każdym kraju emisariusze rosyjscy i komunistyczne „piąte kolumny" fanatycznie działały na rzecz Anschlussu do Rosji. Jednak Leninowi brakowało pierwszych czterech kolumn. Siły wojskowe Rosji były wówczas godne pożałowania. Kiedy tylko przekroczyły granice rosyjskie powstrzymali je Polacy. Nie mogły więc maszerować dalej na zachód. Wielka kampania dla podboju świata spaliła na panewce. Dyskutowanie nad problemem, czy komunizm tylko w jednym kraju jest możliwy lub pożądany jest bezprzedmiotowa. Komuniści całkowicie zawiedli poza granicami Rosji. Zostali zmuszeni do pozostania w domu.

 

Stalin poświęcił więc całą swoją energię na zorganizowanie tak wielkiej stałej armii, jakiej świat jeszcze dotąd nie widział. Ale nie odniósł wcale większego sukcesu niż przed nim Lenin i Trocki. Hitlerowcy z łatwością pokonali tę armię i zajęli najważniejszą część terytorium kraju. Rosję ocaliły siły brytyjskie, a nade wszystko, amerykańskie.

 

Amerykański plan lend-lease umożliwił Rosjanom deptanie po piętach Niemcom, kiedy braki sprzętu i zagrożenie inwazją amerykańską zmusiły ich do wycofania się z Rosji (o "odwadze" żołnierzy sowieckich pisze M. Sołonin, 22 VI 1941-Unicorn). Rosjanom udawało się nawet czasami pokonać tylną straż wycofujących się Niemców. Zdołali zdobyć Berlin i Wiedeń dopiero po tym, jak już amerykańskie samoloty unicestwiły obronę Niemców. A gdy Amerykanie zmiażdżyli Japończyków, Rosjanie mogli po cichu zadać im cios w plecy.

 

Oczywiście, komuniści w Rosji i poza nią oraz ich „poputczycy" gorliwie utrzymują, że to Rosja pokonała hitlerowców i wyzwoliła Europę. Pomijają milczeniem fakt, że jedynym powodem, dla którego hitlerowcy nie mogli pokonać obrońców Stalingradu był brak amunicji, samolotów i benzyny. Spowodowała to blokada, która uniemożliwiła hitlerowcom zaopatrzenie swych armii w potrzebny sprzęt i zbudowanie na okupowanych terenach rosyjskich systemu transportu, który mógłby przewieźć ten sprzęt na bardzo odległą linię frontu. Decydującą bitwą tej wojny była bitwa o Atlantyk.

 

Wielkimi strategicznymi wydarzeniami w wojnie przeciw Niemcom były podbój Afryki i Sycylii, oraz zwycięstwo w Normandii. W zestawieniu z tymi gigantycznymi operacjami, Stalingrad w zasadzie oznaczał nie więcej niż jedynie sukces taktyczny. Zaś w wojnie przeciw Włochom i Japończykom udział Rosji był zerowy.

 

A jednak łupy ze zwycięstwa przypadają tylko Rosji. Podczas gdy inne państwa należące do Narodów Zjednoczonych nie próbują powiększać swoich terytoriów, Rosjanie prą do przodu. Dokonali aneksji trzech Republik Bałtyckich, Besarabii, czechosłowackiej części Rusi Zakarpackiej, części Finlandii, dużej części Polski i ogromnych terytoriów na Dalekim Wschodzie. Domagają się jeszcze reszty Polski, Rumunii, Węgier, Jugosławii, Bułgarii, Korei i Chin jako swojej wyłącznej sfery wpływów. Pragną ustanowić w tych krajach „przyjazne" rządy, czyli rządy swoich marionetek. Gdyby nie sprzeciw podniesiony przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię (tu pojawia się problem sowieckiej agentury w UK i USA...Unicorn), rządziliby dzisiaj w całej Europie kontynentalnej, Azji kontynentalnej i Północnej Afryce. Jedynie garnizony amerykańskie i brytyjskie w Niemczech zagradzają Rosjanom drogę do wybrzeży Atlantyku.

 

W nie mniejszym stopniu niż po Pierwszej Wojnie Światowej, prawdziwe zagrożenie dla Zachodu nie leży dzisiaj w militarnej sile Rosji. Wielka Brytania mogłaby z łatwością odeprzeć atak rosyjski, a rozpoczynanie wojny ze Stanami Zjednoczonymi byłoby ze strony Rosjan czystym szaleństwem. To nie armie rosyjskie, ale ideologie komunistyczne zagrażają Zachodowi. Rosjanie dobrze o tym wiedzą i pokładają zaufanie nie tyle we własnej armii, ile w swoich zagranicznych bojownikach. Chcą obalić demokracje od środka, nie z zewnątrz. Ich główną bronią są prorosyjskie machinacje ich „piątych kolumn". Stanowią one doborowe dywizje bolszewizmu.

 

Komunistyczni autorzy i politycy w Rosji i poza nią tłumaczą agresywną politykę Rosji jako czystą samoobronę. Mówią, że to nie Rosja planuje agresję, lecz — wprost przeciwnie — czynią to chylące się ku upadkowi demokracje kapitalistyczne. Rosjanie pragną jedynie bronić swej własnej niezależności. Jest to stara i dobrze wypróbowana metoda usprawiedliwiania agresji. Ludwik XIV i Napoleon I, Wilhelm II i Hitler byli wszyscy ludźmi najbardziej miłującymi pokój. Kiedy dokonywali najazdu na inne kraje, czynili to jedynie w sprawiedliwej samoobronie. Rosji tak samo zagrażała Estonia czy Łotwa jak Niemcom Luksemburg czy Dania.

 

 

Prawda jest taka, że to nie rządy krajów demokratycznych mają na celu obalenie obecnego systemu w Rosji. Nie wspierają one prodemokratycznych piątych kolumn w Rosji i nie podburzają mas rosyjskich przeciwko ich rządcom (tu można polemizować, patrząc chociażby na działania MIO w Rosji w latach 1917- 1920....Unicorn). To Rosjanie trudzą się dniem i nocą, starając się wzniecać niepokoje w każdym kraju demokratycznym. Ich Trzecia Międzynarodówka otwarcie próbowała rozpalić komunistyczną rewolucję na całym świecie."

Za:

L. Von Mises, Planowany chaos, Lublin- Rzeszów, 2002, s. 53- 57.