Wszystko zaczęło się w drugiej połowie lat 70., kiedy Koleśnik był klerykiem trzeciego roku seminarium księży sercanów w Stadnikach. Tam dał się poznać jako sympatyk Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela „wrogo ustosunkowany" do PRL-owskiej rzeczywistości. Wkrótce zrezygnował z kapłańskiego powołania, związał się ROP-CiO i osobiście z Leszkiem Moczulskim. 25 sierpnia 1978 r. Koleśnik został pozyskany do współpracy z SB przez ppor. L. Wicherkiewicza z Wydziału III-2 Komendy Stołecznej MO. „Podstawą pozyskania była dobrowolność. Pozyskanie miało charakter doraźny do sprawy krypt. Oszust nr rej. 4750 dot. L. Moczulskiego" – napisano w jednej z opinii SB. Mimo doraźnego charakteru pozyskania Koleśnik okazał się współpracownikiem bardzo obrotnym i aktywnym. Utrzymywał bowiem kontakty nie tylko z Moczulskim, ale również z Adamem Wojciechowskim, Stanisławem Kusińskim, Stefanem Kucharzewskim, Aleksandrem Hallem, a także z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem.

W pierwszym okresie najważniejszym obiektem działań TW Marka Walickiego był Leszek Moczulski. Ppor. Wicherkiewicz zlecił Koleśnikowi „nawiązanie bliższego kontaktu" z  Moczulskim i  związaną z  nim „grupą gdańską” (m.in. Aleksander Hall i  bracia Rybiccy). Szczególną uwagę miał on zwracać na „dane dotyczące zagadnień poligraficznych (miejsca druku, składowania i  systemu kolportażu)”. Wkrótce się okazało, że Koleśnik zyskał w  oczach Moczulskiego i  stał się jednym z  najbliższych jego współpracowników. Marek Walicki brał m.in. udział w konferencjach prasowych organizowanych przez Moczulskiego w  mieszkaniu. Już 27 listopada 1978 r. „zabezpieczał” konferencję „z  udziałem dziennikarzy zachodnich akredytowanych w   Warszawie”. Wyposażony w  „nadajnik nasobny współpracujący z ruchomym punktem odbioru” umożliwiał bezpośrednią i  bieżącą kontrolę konferencji. Kontrolę nad Koleśnikiem sprawowało kierownictwo warszawskiej SB.

 

Koleśnik był na tyle wiernym „żołnierzem" Moczulskiego, że wraz z  nim założył w  1979 r. Konfederację Polski Niepodległej. O  założeniu KPN dowiedział się po raz pierwszy od związanej z  Moczulskim i  Hallem Matyldy Sobieskiej. W  doniesieniu z  sierpnia 1979 r. Marek Walicki pisał: „Matylda poinformowała mnie, że Moczulski zlecił jej przygotowanie do powielenia ulotek na dzień 12 września 1979 r. Ulotki mają nawiązywać do rocznicy II wojny światowej i  oczywiście zawierać elementy antyradzieckie. Matylda prosiła, abym mógł zorganizować wałek do powielania. Ulotki będą wykonane metodą sitodruku. Sobieska zaproponowała mi udział w  powielaniu. Matylda stwierdziła, że L. Moczulski po nabożeństwie (&hellip ma zorganizować pochód pod Grób Nieznanego Żołnierza, gdzie mają być złożone wieńce. (&hellip W  trakcie tych uroczystości Moczulski zamierza ogłosić powstanie tzw. Konfederacji Polski Niepodległej”.

Aktywność Sobieskiej zwróciła uwagę TW Marka Walickiego, który wytypował ją do werbunku. Na dzień przed założeniem KPN Sobieską zatrzymano i  osadzono w  areszcie. 11 listopada 1979 r. w  Komendzie Stołecznej MO przeprowadzono z  Sobieską rozmowę operacyjną, podczas której zgodziła się na współpracę z  SB. W  kontaktach z SB postanowiła posługiwać się pseudonimem Andrzej. Była jednym z  najważniejszych agentów w  środowisku Ruchu Młodej Polski i  w otoczeniu Aleksandra Halla. Koleśnik był więc coraz bardziej wydajny. W  dalszym ciągu miał kontrolować opozycyjną poligrafię. Pomagał mu w  tym nowy oficer prowadzący, ppor. Andrzej Anklewicz, w  wolnej Polsce m.in. wysokiej rangi funkcjonariusz, a  potem szef Urzędu Ochrony Państwa.

W 1981 r. Anklewicz wraz z Koleśnikiem wpadli na pomysł „przejęcia kontroli poligrafii KPN". Okazją było m.in. przejęcie od Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Warszawie matryc książki Leszka Moczulskiego „Rewolucja bez rewolucji”. W czerwcu 1981 r. szef KPN zlecił mu wydrukowanie książki. „W związku z powyższym – pisał Anklewicz – proponuję dokonać powielenia »Rewolucja bez rewolucji« w powielarni Komendy Stołecznej MO, a w wypadku braku możliwości technicznych w powielarni MSW”.

 

Aktywność i  ofensywność Koleśnika sprawiała, że SB starała się wykorzystać go wszędzie tam, gdzie działo się coś ważnego. Dlatego w 1981 r. wziął on udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność" w  Gdańsku. „W  czasie trwania zjazdu przekazał 13 pisemnych informacji operacyjnych, pisanych w  2 egz. Informacje te, jak wynika z  oryginałów przesłanych z  KW MO w  Gdańsku, były wysoko oceniane przez kierujący zabezpieczeniem zjazdu sztab. Były one wykorzystywane do opracowania informacji dziennych z  przebiegu zjazdu oraz codziennej opracowywanej oceny operacyjnej” – pisał ppor. Anklewicz. 13 grudnia 1981 r. dla uwiarygodnienia agenta podjęto decyzję o  internowaniu Koleśnika w  Białołęce. Jego opiekun z SB napisał: „TW jest zadowolony z  tego, że siedzi”. A  Koleśnik dodawał: „Atmosfera w  celi jest bardzo wesoła. Nikt nie przejmuje się internowaniem”.

W 1984 r. bezpieka zezwoliła na wyjazd Bernarda Koleśnika „na pobyt stały" do Szwecji. W  jego charakterystyce z  19 stycznia 1985 r. napisano, że jego dokumentację agenturalną należy wypożyczać innym pionom SB jedynie za zgodą jego oficera prowadzącego. Ponadto stwierdzono: „W  sprawie TW ps. Marek Walicki skontaktowano się z  Departamentem I  Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, który podjął stosowane decyzje w  sprawie wymienionego”. Dotychczas nie udało się odnaleźć materiałów świadczących o  ewentualnej współpracy Koleśnika z  wywiadem PRL. Po 1989 r. był podobno zatrudniony w  ambasadzie polskiej w  Sztokholmie.