Baliszewski próbuje rozprawić się z kilkoma mitami:
"W pojałtańskim świecie o pewnych prawdach historii i o pewnych ludziach historii nie wolno było mówić. Zdawałoby się, że w osiemnastym roku niepodległości polska historia nie zna już pojęcia "białe plamy". Że nowe, niepodległe podręczniki szkolne spisane są samą prawdą i samą sprawiedliwością. Tak dobrze nie jest.
Biała plamaRodziny ofiar katyńskich pamięć swych najbliższych, zamordowanych przez Rosjan w 1940 r., mogły czcić jedynie w kościołach i jedynie w konspiracji. Każdy, kto publicznie odważył się głosić prawdę o Katyniu, musiał się liczyć z najpoważniejszymi skutkami - nawet śmiercią. Jak powszechnie wiadomo, bezpieka jeszcze w latach 80. rejestrowała wszystkich, którzy manifestowali swą prawdziwą pamięć o zbrodni na polskich oficerach. Jak powszechnie wiadomo, jeszcze w latach 80. rejestrowano wszystkich uczestników tzw. mszy za ojczyznę i nagrywano kazania.
Żołnierze Piłsudskiego, żołnierze września, powstańcy warszawscy, żołnierze Armii Krajowej czy Polskich Sił Zbrojnych, bohaterowie spod Kocka, Monte Cassino czy Falaise mogli jedynie w milczeniu obserwować ówczesne defilady zwycięzców z Armii i Gwardii Ludowej, zwycięzców z PPR i PZPR, żołnierzy spod Lenino, rzekomych wyzwolicieli Warszawy i Gdańska. Ich własna historia przez dziesiątki lat musiała pozostawać białą plamą.
Kłopotliwe pytanieIstnieje takie pytanie najnowszej historii, przy którym nawet poważni badacze wolą zachować anonimowość. Pytanie - jak przekonują - groźne, niebezpieczne, demaskatorskie. Co więcej, jest to pytanie kompromitujące dla Polski i dla polskiej historii. Jak bowiem może nie kompromitować fakt, że ponad 60 lat po wojnie nie wiemy, ilu Polaków zginęło podczas wojny. Wszystkie cywilizowane państwa mają swoje spisy poległych. Miliony nazwisk. Wobec bezmiaru zbrodni Holocaustu, przy której nikt nie notował nazwisk milionów ofiar, Żydzi - zdawałoby się - zgłoszą swą bezradność, ale nawet oni zdołali miasto po miasteczku, wieś po wsi, odtworzyć listę swych strat.
Polacy nie znają odpowiedzi na pytanie, ilu ich zginęło. Ściśle rzecz biorąc, znają. Tyle że wziętą z kapelusza. Tę zna każdy polski maturzysta: 6,028 mln zabitych i poległych. Każdego dnia wojny 2,9 tys. osób. Na każde 1000 osób zginęło 220. W USA dla porównania na każdy 1000 obywateli przypadało 1,4 poległego. Wiadomo więc, ilu zginęło, nie wiadomo tylko, skąd Biuro Odszkodowań Wojennych przy Prezydium Rady Ministrów wzięło w styczniu 1947 r. tę liczbę. Skąd akurat 6 milionów? Kiedy w lutym 1946 r. podliczono wyniki pierwszego powojennego spisu ludności, doliczono się 23,93 mln obywateli (w tym 2 mln Niemców na tzw. ziemiach przyłączonych). A więc doliczono się ledwie 24 mln obywateli. Jeśli zważyć, że w 1939 r. Polska liczyła 35 mln ludności, to okaże się, że brakuje 11 mln. W rzeczywistości po wojnie zabrakło więc nie 17 proc., jak to obliczono, lecz 35 proc. przedwojennej ludności Polski.
Oczywiście, o czym wiadomo każdemu Polakowi, powojenna Polska była o niemal 20 proc. mniejsza terytorialnie od Polski przedwrześniowej (389 tys. km? wobec 312 tys. km?). Oczywiście, zdarzyły się ogromne wędrówki ludów. Z Polski po wojnie przemieszczono około 536 tys. Ukraińców, Białorusinów i Litwinów. Do Polski repatriowano prawie 2 mln osób zza Buga. Polskę opuściło, czy to uchodząc przed sowieckim frontem, czy to już po wojnie, 3 mln Niemców. Historia nie ma jednak wątpliwości, że mamy do czynienia z ogromną katastrofą demograficzną i że w dziejach najnowszych, jak zapisał prof. Jerzy Eisler, nie ma drugiego przykładu państwa, w którym w ciągu sześciu lat liczba ludności zmniejszyłaby się o 35 proc.
Przeczytaj cały artykuł: »»
Niektórzy sądzą, że powinniśmy brać kolejne lekcje z pokory i "solidarności europejskiej":
"Dwaj wysocy rangą przedstawiciele poprzednich niemieckich rządów na łamach "Welt am Sonntag" odradzają prezydentowi USA George'owi W Bushowi wizytę na początku czerwca w Warszawie, by nie prowokować Rosji.
Rozmowy z polskim rządem o systemie obrony antyrakietowej w przeddzień szczytu G8 w Heiligendamm utrudnią raczej rozmowy przywódców najbardziej uprzemysłowionych krajów świata i Rosji - uważają były ambasador Niemiec w Polsce Frank Elbe oraz były szef departamentu planowania w ministerstwie obrony Ulrich Weisser.
Bush ma złożyć wizytę w Warszawie bezpośrednio przed spotkaniem w Heiligendamm 6-8 czerwca.
Za "kardynalny błąd" amerykańskich władz obaj autorzy uznali brak "poufnych konsultacji" z prezydentem Władimirem Putinem w sprawie tarczy.
Waszyngton zna przecież "wrażliwość" Rosjan w kwestii przesuwania wojskowych struktur w kierunku rosyjskich granic - piszą Elbe i Weisser. Ich zdaniem, powszechna zgoda co do tego, że struktury NATO nie zostaną rozszerzone w kierunku ZSRR, istniała już w 1990 roku w czasie negocjacji w sprawie zjednoczenia Niemiec. Rosja pogodziła się z rozszerzeniem NATO tylko dlatego, ponieważ panowała zgoda, że na terytorium nowych członków nie dojdzie do rozlokowania broni atomowej, ani też natowskich struktur - czytamy.
Zdaniem autorów, NATO nie dotrzymało danych Rosji obietnic. W przeciwieństwie do Rosji, kraje NATO nie ratyfikowały dotychczas nowelizacji z 1999 r. traktatu o Ograniczeniu Sił Konwencjonalnych w Europie (CFE), posługując się "błahymi" argumentami. USA zapewniają co prawda, że tarcza nie jest skierowana przeciwko Rosji, lecz Warszawa oczekuje od USA przekazania rakiet, które mogą być użyte przeciwko Rosji - piszą Elbe i Weisser.
Autorzy nazywają "naiwną i błędną oceną" stanowisko Amerykanów, iż mogą zawierać dwustronne porozumienia z poszczególnymi krajami sojuszu bez uwzględnienia interesów Europejczyków. "Europa nie jest przedsionkiem USA" - czytamy. Kraje europejskie należące do NATO i UE nie mają prawa do zawierania odrębnych porozumień z USA, jeśli dotyczą spraw dotyczących bezpieczeństwa całej Europy. Spór o tarczę jest "papierkiem lakmusowym" skuteczności wspólnej europejskiej polityki zagranicznej - uważają Elbe i Weisser.
"Konieczne jest obecnie rozwiązanie w ramach NATO i otwarta rozmowa z Rosją" - piszą autorzy, dodając, że szczyt w Heiligendamm będzie dobrą okazją do rozmów. "Prezydent Bush nie powinien w przeddzień szczytu rozmawiać w polskim rządem w Warszawie o obronie antyrakietowej. To będzie raczej obciążeniem dla szczytu" - czytamy w konkluzji.
Zawodowy dyplomata Elbe kierował w latach 1987-1992 gabinetem ministra spraw zagranicznych Hansa-Dietricha Genschera. Od roku 1999 przez cztery lata był ambasadorem w Polsce. Admirał Weisser stał na czele departamentu planowania ministerstwa obrony w rządzie Helmuta Kohla w latach 1992-1998."
Za:
http://www.wprost.pl/ar/?O=106399Pytanie główne- czy Niemcy już do cna zidiocieli z tym swoim lewackim- korzenie mającym w 1968- pacyfiźmie czy też może w grę wchodzi inna możliwość-> tak jak w przypadku "frakcji szpiegów" w Bundestagu, czym kiedyś chwalił się "Misza" Wolf...
Oczywiście nie jest to żadne wtrącanie się w sprawy innych krajów, to po prostu "przyjacielskie rady" od serca..
Naiwna i błędna jest sugestia, że jakakolwiek pokora wobec Rosji czy "współpraca" z nią może powstrzymać czy wyhamować zapędy neoimperialne. Wobec Rosji skuteczna jest tylko polityka kija przeplatana marchewką. Polityka marchewki bez kija może skończyć się tragicznie.
W kontekście Euroarmii gdzie prym mają wieść Niemcy, oczywiście w "porozumieniu" z Rosją wszelkie umizgi pachną nam brzydko. Niemcy stały się kukiełką Putina- dążą do tego aby wypełnić stary plan- wyrzucenia Amerykanów z Europy.. Od jakiegoś czasu Niemcom mocno przeszkadza bardzo bliska współpraca Euroarmii z NATO. Bez tej współpracy żaden projekt armii europejskiej nie wypali- przedsmak "gotowości bojowej" już dali holenderscy żołnierze w Bośni..
Unicorn-AjaxChat
You are currently viewing archive for 13 May 2007
13 May 07
Category: 
Posted by: 
Comments are temporarily disabled..