Motto: "Zaprawdę powiadam Wam, jestem autorytetem, człowiekiem dziejowym. Nie można kalać autorytetów".
Książka budząca grozę wśród dworu Wałęsy faktycznie może wywołać skandal jeśli potwierdzą się stugębne plotki krążące w okolicach IPNu, że autorzy dotarli do paru osób, które sobie wzięły różne "kwity" na przechowanie... Czasu pozostało niewiele więc delektujmy się na razie starą książką Boyes'a:
"Na skutek wojny powstało w Polsce pokolenie pozbawione ojców. Według określenia niemieckiego psychoanalityka, Volkera Pilgrima, byli oni maminsynkami. Bez wątpienia Lech, który w chwili śmierci ojca miał 18 miesięcy, stał się ulubieńcem matki. Miała ona wówczas dwadzieścia parę lat i bardzo kochała Bolesława. Feliksa Kamińska poślubiła Bolesława Wałęsę jako siedemnastoletnia dziewczyna, wbrew woli rodziny.
Kamińscy podzielali lokalną opinię na temat Wałęsów jako beztroskich rozrzutników. W szczególności matka Feliksy - kobieta ambitna, dobrze wykształcona i znająca świat - wiązała ze swoją córką większe nadzieje. Jednakże ostatecznie rodziny pogodziły się. Bolesław (przez wszystkich Wałęsów zwany Bolkiem) był człowiekiem kryształowo uczciwym, bez śladu skłonności do hazardu tak charakterystycznego dla jego ojca, za to ze zdrowym, solidnym zmysłem do handlu. Śmierć Bolka w czerwcu 1947 roku (hm zapewne literówka->1945...Unicorn) przybiła Feliksę. Miała czworo dzieci do wychowania i małe, ale czasochłonne gospodarstwo na głowie. W latach 1945-1946, kiedy komuniści wszystkimi sposobami sięgali po władzę, w Polsce panowała wielka bieda. W Popowie nie było elektryczności i dopiero w 1957 roku zostało podłączone do sieci. Zimą zmrok zapadał przed czwartą i Feliksa Wałęsowa zapalała lampę naftową. Ale odkąd ciężko było kupić naftę - bowiem większość podstawowych dóbr była niedostępna - dzień faktycznie kończył się o zmroku. Lech Wałęsa wychowywał się w świecie bez książek; nie było ani światła, ani czasu na czytanie. Poza domową biblią i rodzinnymi albumami na wsi nie było książek.
Popowo pod koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych było jak świat zza grobu, odcięte od wielkich politycznych wydarzeń. Cała energia mieszkańców skupiała się na przetrwaniu.
Dla Feliksy istniał tylko jeden racjonalny sposób rozwiązania tego osobistego kryzysu - poślubić swojego szwagra. Na dwa dni przed wybuchem wojny, w sierpniu 1939 roku, Stanisław udał się wraz z Bolesławem i Feliksa furmanką do Sobowa i tam w kościele przyrzekł na Pismo Święte, że będzie się opiekował Feliksą w razie, gdyby Bolek zginał na wojnie. W tych nerwowych tygodniach poprzedzających wybuch wojny była to bardzo popularna przysięga. Proboszcz udzielił ślubu Feliksie i Stanisławowi, gdyż był w posiadaniu pisemnego potwierdzenia wspomnianej przysięgi. Wydaje się, że Stanisław nie pociągał w szczególny sposób Feliksy. Lecz jej matka dwukrotnie wychodziła za mąż i dwukrotnie została wdową i w związku z tym idea ponownego zamążpójścia nie była niczym szczególnie odpychającym czy szokującym. Dzięki ślubowi ze Stanisławem w gospodarstwie przybyć mogło nieco grosza, można było naprawić dach pokrywający niewielkie domostwo, ubić i oporządzić hodowane zwierzęta, a dzieciom zapewnić mocną ojcowską rękę.
Stanisław był bardziej błyskotliwy od swojego brata Bolesława, lepiej radził sobie z pieniędzmi i w handlu. Nigdy nie zamierzał osiąść w Popowie, gdyż odziedziczył w znacznie większym stopniu niż jego nieszczęśliwy brat niespokojnego ducha Wałęsów, ale był w stanie dostrzec zalety wynikające z poślubienia Feliksy.
Polska wyszła z wojny zrujnowana, większość mieszkańców miast wiodła ciężki żywot, odbudowując z niskich płac i kiepskich przydziałów zburzone domy. Na wsi życie było również ciężkie, ale chłopi mieli przynajmniej łatwiejszy dostęp do żywności. Jeżeli w miastach sytuacja ulegała pogorszeniu, rolnicy wciąż mieli podstawowe, tanie produkty: kurczaki, jaja, mleko. Gdyby Stanisław poszedł do pracy w mieście, mógłby zarobić więcej pieniędzy, ale nie miałby gdzie mieszkać. Dlatego został. Feliksa była wciąż ładna, a życie mogło się przecież poprawić. Kiedy jednak tak się nie stało, Stanisław stawał się coraz bardziej surowy wobec dzieci własnych i przybranych.
Stanisław przeżył wojnę w niecodzienny sposób. Pod koniec 1942 roku został wraz z Bolesławem ponownie złapany przez Niemców. Razem trafili do więzienia w Chalinie. Ale podczas gdy Bolka wysłano do obozu w pobliżu Torunia, Stanisław został wywieziony do Niemiec.
W drodze do obozu koncentracyjnego w Dachau zdołał uciec z transportu i przeżył ukrywając się u niemieckiej dziewczyny, która karmiła go i chroniła ponad rok. W każdym razie taką historię opowiedział dzieciom Bolesława. Kiedy w 1945 wrócił do Polski, wyróżniał się niemieckim mundurem, który - jak później powiedział - był jedynie przebraniem. Jest coś dziwnego w tej opowieści. Jedyne świadectwo na temat jego losów w hitlerowskich Niemczech mogłoby pochodzić od tej Niemki, ale nie została odnaleziona. Nie jest całkowicie jasne, za co Niemcy mieliby Stanisława wsadzić do Dachau, ale wojna bogata jest w nietypowe i niejasne epizody, co pozwala przyjąć (? -Unicorn) wersję wydarzeń podaną przez Stanisława. Nie zdziwiła ona nikogo i nawet gdyby Stanisław dodał do tej historii kilka wymyślonych ozdobników, to nic było w tym nic zaskakującego, w końcu dorastał słuchając opowieści o romansach i wojennych przygodach swego ojca Jana."
Za: R. Boyes, Nagi prezydent, Londyn 1995, s. 17- 19.
Jest coś interesującego w tych gdańskich powiązaniach niemieckich...
Unicorn-AjaxChat
18 maj.08
Print
Wehrmacht one more time
Category: 
Posted by: 
Viewed: 2946 times.
Rating: 
Vote: [
Add Comment