Słowo  ma  maskować  rzeczywistość,  tworzyć złudny i nieistniejący świat,  ale to samo słowo zachowuje związek z rzeczywistością przez to, że ją koduje.   Sowiecki język jest szyfrem, w którym sens znaków zależy od Najwyższej Instancji.   Tajniki szyfru udostępniane są wszystkim posługującym się nim ludziom, ale w różnym stopniu.   Stopień wtajemniczenia zależy od miejsca, zajmowanego na drabinie społecznej.   Istnieje pierwsze, drugie, trzecie znaczenie...

Język sowiecki znajduje się in statu nascendi. Nie dosięgnął jeszcze ideału z „1984". Ministerstwo policji nie nazywa się jeszcze ministerstwem miłości, tylko komitetem bezpieczeństwa państwowego. Słowo „bezpieczeństwo" (które figuruje w nazwie policji we wszystkich krajach „dojrzałego socjalizmu" sygnalizuje, że czas powszechnej miłości jeszcze nie nastał. Andriej Siniawski opisał w powieści „Lubimow" wodza-czarnoksiężnika, który ogłasza, że woda jest spirytusem. Taki jest ideał: słowo ma zmieniać materię. Ale pijacy skarżą się: woda ma wprawdzie smak spirytusu, ale człowiek się nie upija. W piosence Aleksandra Galicza wzorowy robotnik sowiecki Klim Pietrowicz ma na polecenie partii wystąpić na masówce przeciwko „izraelskiej soldatesce", ale w rękę wciskają mu nie tę kartkę, co trzeba. Pietrowicz staje na trybunie i krzyczy: „Izraelska soldateska znana jest całemu światu! Jako matka i jako kobieta domagam się pociągnięcia Izraela do odpowiedzialności!". Nikt z zebranych nie zauważa pomyłki, sala klaszcze. Użytkownicy języka sowieckiego znają sens szyfrowego znaku „izraelska soldateska", który ma wywołać — i w wielu wypadkach wywołuje — odpowiedni odruch warunkowy. To, co w niesowieckim świecie nazywa się środkami informacji, w Związku Sowieckim nosi oficjalną nazwę środków masowej informacji i propagandy, w skrócie SMIP. Nie na miejscu jest tu tylko łącznik „i", bowiem informacja jest propagandą, a propagandzie nadano formę informacji.

Próby wyrwania się z kręgu, mówienia innym językiem, dotarcia do innego niż „oficjalne" znaczenia słów uważane są za przestępstwo. W uzasadnieniu wyroku na dwóch sybirskich robotników, Aleksandra Szatrawkę i Władimira Miszczenkę, skazanych w 1983 roku za „szerzenie świadomie kłamliwych wymysłów, szkalujących sowiecki ustrój państwowy i społeczny" mowa jest o tym, że skazani zapoznawali robotników z apelem o tworzenie niezależnych grup w celu podjęcia dialogu między ZSSR i USA. Apel ten — twierdzi uzasadnienie wyroku — „oznacza tworzenie grup, niezależnych od walki o uratowanie ludzkości, którą prowadzą partia, rząd i cały naród". Przestępstwo Szatrawki i Miszczenki polegało na tym, że naruszyli mit jedności, podnieśli rękę na „zbiór wzorcowych poglądów", chcieli myśleć własnymi mózgami.

Hitler uważał, że wszystkie wielkie rewolucje zawdzięczają zwycięstwo słowu i ludziom, którzy zniewalającym darem krasomówczym porywali innych. W jednym rzędzie stawiał Chrystusa, Lenina, Mussoliniego i — w domyśle naturalnie — również siebie. Nie ulega kwestii, że Wielka Rewolucja Październikowa zawdzięcza swe istnienie i zwycięstwo Leninowi. Wiadomo jednak, że Lenin był miernym mówcą. Jego siła polegała na języku pisanym, na tym, że był świadom potęgi słowa i umiał je wykorzystać.   To on stworzył model języka sowieckiego.

Natychmiast po śmierci Lenina najwięksi rosyjscy lingwiści poddali analizie język jego przemówień i pism politycznych. Była to beznamiętna, obiektywna analiza nowego języka. Uczeni nie mogli przewidzieć ani deifikacji Lenina, ani dalszych losów języka, który stworzył. W ich oczach Lenin był wielkim działaczem politycznym i bardzo swoistym oratorem.

(..)

W ten sposób zbudowany został zamknięty model języka sowieckiego wodza: ze słów pozbawionych immanentnego sensu tworzy się hasła, których forma zawiera i narzuca jedyną możliwą odpowiedź — decyzję i rozkaz.

Logokracja mogła powstać tylko przy aktywnym udziale działaczy kultury w tworzeniu języka sowieckiego. Do usłużnych „zieloniutkich" należą nie tylko wymienieni przez Nieizwiestnego „referenci KC", ale i Gorki, który przekształcił w „zborną mowę" niejedną myśl Stalina i Siergiej Eisenstein i wielu innych genialnych, utalentowanych, średnio utalentowanych i bezdarnych pisarzy, malarzy, muzyków, reżyserów teatralnych i filmowych. Nieizwiestnyj, który dobrze rozumie naturę ustroju sowieckiego, opowiada z podziwu godną szczerością, jak pomagał referentom KC pisać przemówienie dla pewnego „czerwoniutkiego", udającego się za granicę. Nieizwiestnyj mgliście tłumaczy powody tej współpracy, twierdząc m.in., że „jest kwestią złożoną, gdzie kończy się interes władzy, a zaczyna interes Rosji". Mógłby dodać, że pochlebiało mu uczestnictwo we władzy."

Za:

M. Heller, Maszyna i śrubki. Jak hartował się człowiek sowiecki, Paryż 1988, s. 227- 253.

Polityczna poprawność jest swoistą formą cenzury a cenzura była nieodłącznym elementem poprzedniego ustroju "wszelkiej szczęśliwości". Pomyślicie sobie, co on tu pieprzy, teraz jest wolność i demokracja.. Owszem demokracja jest ale czy wolność słowa? Przypomnijcie sobie jak zmieniało się znaczenie i..rozumienie słowa tolerancja. Przyglądajcie się dalszej ewolucji pojęcia- homofobia.. Policja myśli? Oczywiście- w nowym wydaniu.