Należy uznać, że to, co wydało się nam tępe u naszego politruka, wcale nie przypominało tępoty zwyczajnego policjanta, który jedynie słucha rozkazów i dalej się nad nimi nie zastanawia. Nie! W ustrojach totalitarnych taki organ jak nasz politruk powinien w zasadzie czuwać także nad przełożonymi i nad ich zarządzeniami, jeśli są za mało ścisłe i surowe, z czym właśnie później spotkaliśmy się u niego. On „wiedział" lepiej i przez to był karykaturą filaków z Politei, których Plato porównuje do psów. Wysłuchiwanie jego tyrad dlatego tak nużyło, bo nie oczekiwał na odpowiedź. Mówił także jak z płyty o panach i uwolnieniu narodu, przeto, sięgając do starego dowcipu, starałem się go rozbroić z tej nudnej powagi. Rosjanie mówią mianowicie, że każdy Polak to pan, bo u nich „nawet tufiel to pan, bo po polsku mówi się pantufel". Lecz politruk, choć zakłopotany mym swobodnym zachowaniem, był ponury, stale zatroskany i słabo reagował na żarty. Koniec końców oświadczył mi, że ja i syn mamy udać się na placówkę, aby tam - pogawarit. Poprosiłem, aby zostawił nas w domu na jakie dwa dni, zapewniając, że nigdzie się nie ruszymy, na to, byśmy mogli odpocząć. Ale on wcale uprzejmie i nieco żałośnie usprawiedliwiając się odmówił, że to nie od niego zależy, gdyż tam już czekają. Uspokajał poza tym moją żonę, że wrócimy na obiad, tak jakby do tego czuł się zobowiązany, bo przedtem przychodząc, zapewne na wywiad, okazywał żonie współczucie, że została sama. Teraz znów się rozczulił przepisowo, ale tylko z powodu Związku Sowieckiego, z czego kto chciał mógł zrozumieć, że nas nie spotka najmniejsza krzywda ani nieprzyjemność.